Ömer es-Sühreverdî Hazretleri, siyasi açıdan olduğu kadar fikrî ve kültürel yönden de çalkantılı bir dönemde yaşamıştır. Avârifü’l-Ma’ârif adlı çok önemli eserinin mukaddimesinde, bütün bu kargaşa içinde sufilerin Allah’ı en iyi tanıyan, takva ve veralarıyla gerçek kulluğa erebilen kişiler olduklarını söyler. Hz. Sühreverdî bu eserini, gerçek sûfîleri sahtelerinden ayırmak niyetiyle yazdığını ifade eder.
Hz. Sühreverdî, bu kıymetli eserini öncelikle Kur’an ve Hadis referanslarına dayandırmıştır. Kendisi, özellikle Hadis ilminde derin bir âlimdir. ‘Kuşeyrî ashabı’ denilen erken dönem sufilerin hemen hemen tamamının muhaddis olması, tasavvuf yolunun meşruiyet sınırları içinde kalmasına önemli ölçüde katkıda bulunmuştur. Hz. Sühreverdî bu eserini metodik bir yaklaşımla, ilmi zihniyetin gereği olarak, basitten başlayıp daha karmaşık konulara doğru işlemek suretiyle kaleme almıştır. Eserinde, kendinden önceki sufilerden sık sık alıntılar yapar, şiirlerle konusunu zenginleştirir ve sonuçta kendi değerlendirmesini yapar. Hz. Sühreverdî, bu eseriyle, tasavvufun müesseseleşmesi yolunda o dönemde ihtiyaç duyulan genel hatları çizmiştir.
Tekke hayatını tanzim eden esaslar daha önce de ortaya konulmakla birlikte, bu unsurlar sistematik anlamda ve belli bir düzen içinde ilk olarak Avârifü’l-Ma’ârif’te açıklanmıştır.